Ik had het er al in mijn vlog over (ja, ook vloggen ben ik uit aan het proberen op Instagram; best eng!); het komende jaar wordt voor mij het jaar van het uitproberen, nieuwe dingen doen, experimenteren, leren en pionieren. Cool toch; buiten je comfortzone treden? Mensen die mij goed kennen denken wellicht; “Huh, maar dat doe jij toch al heel vaak?” En inderdaad; ik ben niet vies van een beetje avontuur en sta altijd direct vooraan in de rij als er iets spannends of vernieuwends moet gebeuren. Maar dat wil niet zeggen dat ik daarmee altijd buiten mijn comfortzone treed. De laatste weken heb ik gemerkt dat ik eigenlijk best vaak dingen doe die wellicht spannend of verrassend zijn voor anderen, maar die voor mij hoogstens op het randje van mijn comfortzone zitten en dus voor mij helemaal niet zo spannend zijn. Dus…. Werk aan de winkel!
Zoals in mijn eerdere blogpost al aangegeven houd ik ervan om te leren door nieuwe dingen te doen. Niet wachten totdat iets perfect is (NEWSFLASH! Dat is het nooit!) of ik het niet meer spannend vind (dat vind ik het namelijk altijd).
Ook nu bij de voorbereiding voor onze sabbatical naar Costa Rica word ik echt best vaak ’s nachts wakker om vervolgens ruim een uur naar het plafond te staren en me af te vragen: “Waarom doen we dit ook alweer?”.Wat nu als we het niet leuk hebben daar in Costa Rica? Wat nu als één van ons enorme heimwee krijgt? Of als iemand zich enorm gaat vervelen (echt zo’n irreële gedachte die je alleen ’s nachts kunt hebben, want zeg nou zelf, wie verveelt zich in hemelsnaam op zo’n mooie plek????)? Gelukkig ziet de wereld er bij het krieken van de dag al weer heel anders uit en ga ik over de orde van de dag.
Maar waarom dan toch die drang om nog een stapje verder te zetten en tijdens onze reis van alles uit te gaan proberen zoals vloggen, bloggen en coole filmpjes maken? Omdat ik er de afgelopen weken achter ben gekomen dat ik dat gewoon hartstikke leuk vind maar ik me in eerste instantie laat tegenhouden door allerlei belemmerende gedachtes. Zo ook toen ik bedacht dat ik deze blog wilde gaan bijhouden. Stiekem is er toch altijd een klein mannetje (of vrouwtje; you choose :-)) op mijn linkerschouder die te pas en onpas, ongevraagd me dingen in mijn oren fluistert als: “Zou je dat nu wel doen”, “Wat zouden anderen daar van denken”, “Ga je dat echt opschrijven? Dat leest niemand!” “Hallo! Jouw schrijfstijl is echt niet op een voldoende niveau om een blog te schrijven”, “Stop onmiddellijk, dadelijk vindt iedereen je stom!” of “Daar zit toch niemand op te wachten?”. Zeker als het slaapgebrek oploopt, ik te weinig tijd heb, teveel luister naar anderen en ik te weinig incheck bij mezelf komt dit mannetje (vrouwtje?) om de hoek kijken. En het meest grappige is dat ik het niet eens door had tot een paar weken geleden. Want door afstand te nemen van het gejaagde leven (geen werk, geen te drukke sociale agenda etc.) voel ik nu al dat er iets verandert. Ik voel me steeds vrijer en durf met de dag meer op mijn intuïtie te vertrouwen. Misschien moet iedereen wel in ieder geval één keer in zijn leven minimaal drie maanden achter elkaar vrij krijgen van werk om op die manier te ontdekken waar “je aan van gaat” en wat je tegenhoudt om die dingen ook echt te gaan doen. Ik merk dat mijn creativiteit weer gaat stromen en ik allerlei nieuwe ideeën heb voor de toekomst. Misschien begin ik zelfs wel als zelfstandig ondernemer!
Wat overigens niet wil zeggen dat de dingen die ik hiervoor deed niet leuk waren, maar stiekem was ik toch veel bezig met to do’s afwerken die vaak niet mijn prioriteit hadden. Zo heerlijk om in de afgelopen weken veel boeken te lezen, maar ook tijd te hebben om lekker te zitten “pielen” met mijn website, Instagram, Pinterest en de app Inshot. Echt tof om weer gewoon te leren zonder doel en zonder deadline, maar gewoon omdat het kan!
Dat wil overigens niet zeggen dat het alleen maar fantastisch is om je comfortzone te verlaten. Want tsjonge, de afgelopen week werd ons geduld, uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen en standvastigheid zodanig op de proef gesteld dat mijn nek aanvoelt als een betonblok wat iedere dag nog wat verder uit aan het harden is. Zo hebben we bijvoorbeeld ons huis nog steeds niet verhuurd (aaaahhhh; nog maar drie weken voor vertrek!) en kon ik lange tijd geen opvang vinden voor onze katten Jip en Jula. Gelukkig heb ik inmiddels een superlief gezin gevonden!
Om nog maar niet te spreken over onze geannuleerde vlucht naar Madrid. Op 28 juli a.s. zouden we om 7.15 uur s’ ochtends vanuit Amsterdam via Madrid naar San José vliegen. Uiteraard hoorden we allang van het gedoe op Schiphol, maar stiekem had ik toch de hoop dat ze onze vlucht naar Madrid met rust zouden laten omdat het een “connecting flight” was met San José. Helaas….
Ik kan je wel vertellen dat na drie uur bellen met de servicebalies van vliegtickets.nl en iberia.com er weinig energie meer in mijn lijf zat en ik bijna de neiging had om drie weken ons gebruikelijke huisje in Molveno te boeken (niet echt natuurlijk, maar het schoot wel door mijn hoofd dat dit al die jaren zo gek nog niet was…). Het mooie is dat ik al een oplossing had bedacht (één dag eerder vanuit Düsseldorf naar Madrid vliegen, een nacht in Madrid blijven en dan naar San José vliegen) maar dat onze tickets, om allerlei vage redenen, niet meteen omgeboekt konden worden.
En ondanks al dat gedoe (en de bijbehorende spanning die dit oplevert) ben ik toch nog steeds ontzettend blij dat we deze reis als gezin naar Costa Rica gaan maken. Ik voel me “alive and kicking” en vertrouw erop dat het leven gaat zoals het gaat en ik op dit moment precies op de plek ben die voor mij bedoeld is.
Maar goed, ik ga er niet een te lange blogpost van maken, want er is genoeg werk te verzetten. De komende weken gaan we ons huis leegruimen (en ontspullen!!!), onze reistassen kopen en vullen met o.a. het lesmateriaal van de kids zodat we hopelijk op of rondom 28 juli a.s. met zijn viertjes in een vliegtuig boven de oceaan vliegen. Voor de dingen die nog niet duidelijk zijn houd ik me maar even vast aan de gedachte dat “alles altijd verandert”. Dus ook dit.
En de volgende blogpost? ¡Te escribo desde Costa Rica!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.