Na een tussenstop in Madrid zijn we dan eindelijk op onze eindbestemming Costa Rica!
5.04 uur s’ ochtends lokale Costa Rica tijd; de zon komt op. Ik word omringd door tsjirpende vogels, cicaden en (grote) krekels, brullende apen, eekhoorns die over ons dak lopen en nog allerlei ondefinieerbare geluiden; het geluid van de jungle! Boven mij zitten er meerdere gekko’s op de overkapping van ons balkon geplakt. Ik kijk uit over de geweldige tuin met palmbomen, diverse exotische planten en kleurrijke bloemen; we zijn in Cahuita, Costa Rica; begonnen met het Pura Vida leven!
Even een stap terug in de tijd. Drie weken geleden in Nederland waren Cyrille en ik nog hard bezig om alles in orde te maken voor onze sabbatical naar Costa Rica. Eerlijk gezegd had ik de illusie dat ik al veel zaken geregeld had en ik in die laatste weken me alleen nog maar bezig zou houden met het opruimen en leegruimen van het huis. Helaas was dit niet het geval. Wat waren we druk met afzwemmen van de jongens (Yesssss! Zwemdiploma A voor Kai en B voor Sven), afscheid nemen van school, laatste spulletjes kopen voor de reis, het omboeken van onze vlucht, bezichtigingen voor de verhuur van ons huis en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik ben me gaan beseffen waarom het zo bijzonder is wat we doen, want gemakkelijk is het zeker niet. Zo had ik bijvoorbeeld ook alles voor de zorgverzekeringen geregeld om vervolgens twee dagen geleden alsnog een berichtje te krijgen van mijn zorgverzekering dat deze wellicht komt te vervallen (aaahhhh!). Gelukkig was dit snel opgelost nadat ik de eerdere correspondentie hierover liet zien.
Daar komt nog bij dat er een scala aan emoties door je heen gaan de laatste weken. Van blijdschap en opwinding (yes, we gaan eindelijk), dankbaarheid (Wat hebben we toch veel lieve mensen om ons heen) tot toch wel wat stress (krijgen we alles wel op tijd af?) en een verdrietig gevoel (wat gaan we onze dierbaren en ons huis missen). Ook waren we enorm ontroerd door alle lieve kaartjes en cadeautjes die we hebben gekregen van vrienden en familie.
Op de 27e juli was het dan eindelijk zover; door mijn lieve vader zijn we naar Schiphol gebracht. Het inchecken van de bagage ging erg soepel, maar zoals door Schiphol aangegeven was het inderdaad bij de security check erg druk. Het duurde ruim een uur voordat we er doorheen kwamen. Hierdoor hadden we voldoende tijd over om met de jongens de loopbanden bij de gate goed te gebruiken (mind your step! ;-)). Eenmaal in het vliegtuig waren Sven en Kai erg onder de indruk van het vliegen, vooral door de wolken heen was (not my words) VET! Eerste stop was Madrid waar we rond 15.30 uur aan kwamen. Eten in het hotel en vervolgens de dag erna met Iberia doorvliegen naar San José. Ik was even vergeten dat we, doordat we met Iberia vliegen, natuurlijk geen filmpjes in het Nederlands hadden, maar gelukkig kreeg ik daar niet teveel commentaar op van de jongens ;-). Het was een lange vlucht en de jongens deden het super, maar wilden aan het einde toch wel echt graag weer bewegen!
Eenmaal aangekomen in San José zijn we onze huurauto op gaan halen en ons hotel gaan zoeken (maps.me is overigens een geweldige app om offline mee te navigeren).
De dag erna allerlei zaken regelen (autostoeltjes voor de kinderen kopen bij “Pequeno mundo”. een groot warenhuis, tanken en boodschappen doen) en door naar de Caribische kust. Je zou denken dat je er zo zou zijn, maar over die 200 km doe je hier al snel 4.5 a 5 uur (door het ontwijken van de gaten in de weg en de vrachtwagens die erg langzaam rijden). Sven en Kai waren wat teleurgesteld dat ze weer zolang in de auto stil moesten zitten, dus de eerste thuisonderwijs les “doorzetten” was meteen gegeven….
Eenmaal in Cahuita was het echt wel even acclimatiseren met zijn allen. Wat is het hier heet en vochtig, wat zitten er veel exotische beesten (een kikker in de koelkast, gekko in ons sapje en dikke pad onder in de keukenkast; ieks!), maar wat is het hier mooi! Cyrille en ik zijn al eerder op reis geweest naar Kalimantan (Borneo), maar daar is de jungle lang niet zo ongerept als hier. De immense bomen, de luiaards, de wasberen, de aapjes met hun brulgeluiden, de enorme sprinkhanen; wow! We zijn onder de indruk. Kai ook, maar dan op een andere manier. De lieverd is een week lang elke dag hartstikke moe geweest van de jetlag, waardoor hij veel dingen spannend vond en snel begon te mopperen. Gelukkig is hij de laatste twee dagen al een stuk meer uitgerust en vrolijk en speelt hij volop met Sven in het zwembad. Zo kennen we onze lieve Kai weer! Sven daarentegen vindt alles één groot avontuur. Hij geniet van de grote golven in de zee, het zwembad en het op avontuur gaan in het nationale park Cahuita. Toen we met de eigenaren van de Passion Fruit Ecolodge (waar we verblijven) naar een waterval gingen klom Sven als eerste door de modder naar boven en beneden terwijl Kai toch echt heel hard moest huilen omdat zijn voetjes zo vies werden… Maar eenmaal daar aangekomen wilde hij toch echt wel met me onder de supermooie waterval!
We zijn er ook achter gekomen dat Cahuita best een klein dorpje is hier in de omgeving. De eerste dagen hebben we dan ook flink gezocht naar wat we hier het beste konden eten. Ik heb me suf gebakken aan bananen-, linzen- en gewone pannenkoeken om vervolgens erachter te komen dat er ergens verstopt aan de grote (nou ja, wat hier door gaat voor een grote weg) weg een Franse bakkerij te vinden is ;-). Maar goed, de broodjes daar zijn natuurlijk een stuk duurder dan de bonen met rijst die ze hier als ontbijt eten en aangezien we nog even door ‘moeten’ proberen we toch zoveel mogelijk lokaal eten te kopen.
Tijd voor wat experimenten met koken! Super leuk om te zien hoe ook de jongens steeds creatiever worden met wat ze kunnen eten; kokosnoot als snack, wraps met rijst (Geen geraspte kaas? Mama, dan doen we toch gewoon alsof de rijst de kaas is?) en ananas in plaats van een appel. Ook het pinnen gaat hier nog niet helemaal vanzelf. Een Maestro pinautomaat hebben we nog niet kunnen vinden, waardoor we genoodzaakt waren om met onze creditcard contant geld op te nemen. Inmiddels weten we wel hoe we de Colones gemakkelijk om moeten rekenen naar Euro’s. Bittere noodzaak, want zoals verwacht is het hier niet goedkoper dan thuis en zijn sommige dingen zelfs fors duurder.
Tijd voor wat experimenten met koken! Super leuk om te zien hoe ook de jongens steeds creatiever worden met wat ze kunnen eten; kokosnoot als snack, wraps met rijst (Geen geraspte kaas? Mama, dan doen we toch gewoon alsof de rijst de kaas is?) en ananas in plaats van een appel. Ook het pinnen gaat hier nog niet helemaal vanzelf. Een Maestro pinautomaat hebben we nog niet kunnen vinden, waardoor we genoodzaakt waren om met onze creditcard contant geld op te nemen. Inmiddels weten we wel hoe we de Colones gemakkelijk om moeten rekenen naar Euro’s. Bittere noodzaak, want zoals verwacht is het hier niet goedkoper dan thuis en zijn sommige dingen zelfs fors duurder.
Het Caribische leven is sowieso compleet anders dan we gewend zijn. Toen we nationaal park Cahuita gingen bezoeken werden we met onze auto door een man naar een parkeerplaats gewezen op een grasveldje. De dag ervoor hadden we onze auto al geparkeerd verder op in de straat zonder daarvoor te betalen, maar we wilden nu de plaatselijke economie wat ondersteunen. De man keek al niet zo fris uit zijn ogen, maar we gaven hem het voordeel van de twijfel. Toen hij echter aan ons vroeg (30 seconden nadat we hem betaald en onze auto geparkeerd hadden) of we al betaald hadden was er geen twijfel meer over dat deze man al s’ ochtends vroeg wat bier (of rum?) achter zijn kiezen had. Zijn matties liepen zelfs met een flesje in de hand rond. Welcome in the carribean…..
"Op de derde dag dat we in Cahuita waren zijn we boodschappen gaan doen in een klein supermarktje omdat we onze weg nog niet goed konden vinden. Toen de jongens net weer buiten stonden kwam er zo'n echte rastaman naar de jongens toe en zei; "Everything ok boys? Just relax you're in the Carribean". Ik had even het gevoel dat we in een filmscène van "Pirates of the carribean" waren beland!"
Overigens is het Cahuita park super mooi. De eerste keer dat we er waren werden we meteen getrakteerd op een luiaard (on the move!), nieuwsgierige aapjes, een grote leguaan, een slang en meerdere brutale wasberen (let op je tas!).
Mocht je ooit naar Cahuita toe gaan dan zou ik ook zeker naar Playa Vargas gaan. Dat strand ligt aan de andere kant van het nationale park en heeft als toegangsweg een houten brug als looppad. Je loopt op die manier boven het natte moeras en bent dan echt onderdeel van de jungle in plaats van dat je aan de rand ervan loopt (zoals je doet aan de kant van playa blanca).
Maar ook hier bij the Passion Fruit Lodge (waar we verblijven) is het heerlijk. Zo fijn ook dat de jongens kunnen zwemmen. Ze gaan geregeld lekker met zijn tweeën los in het zwembad of maken met papa een megabom! Uiteraard moet ik daar dan een filmpje van maken. En aangezien Kai en Sven op school hebben verteld dat mama een blog bijhoudt moet dit filmpje hier natuurlijk gedeeld worden zodat de vriendjes thuis dit kunnen zien. Boys will be boys…..
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.