We zijn ruim een maand in Costa Rica en wat is het een mentale reis! Wat een contrast met mijn eerdere blog over je comfortzone verlaten. Ik had het helemaal bedacht; het zou best wel een uitdaging worden in Costa Rica, maar je comfortzone verlaten was toch vooral iets tofs. Het zou ook niet al te moeilijk worden omdat ik niet meer aan de verwachtingen van anderen hoefde te voldoen en mijn eigen tijd in zou kunnen delen; toch? Niet dus. Wat ben ik aan het worstelen met mijn ongeduld, het niet kunnen loslaten en de hoeveelheid aan dagelijkse prikkels.
Eigenlijk is het ook niet zo gek dat het even veel is allemaal en dat ik daar onrustig van word. Al voor vertrekt was het echt een ratrace. Zoveel te regelen, zoveel te doen. En iedere dag komt er toch weer iets om de hoek kijken waar je iets mee moet en wat je niet had verwacht. En daar zit volgens mij de crux. Dat ik denk dat ik heel goed ben in loslaten en in het moment leven, maar dat (als het erop aan komt) dit toch veel moeilijker is dan verwacht. Als er thuis (in Nederland) iets gebeurt wat ik niet heb voorzien dan deal ik daar mee en los ik het z.s.m. op. Hier lukt dat simpelweg niet. Zo konden we de eerste dagen niet pinnen met mijn betaalpas (want Maestro kennen ze hier (bijna) niet). Dan maar de creditcard gebruiken om te pinnen. Het helpt dan niet als mijn creditcard gisteren door de pinautomaat wordt ingeslikt omdat ik te lang wachtte met het terug pakken van mijn creditcard. Weg creditcard… Aaaahh!
"Overigens moet ik bekennen dat dit niet de eerste keer is dat dit me overkomt. Toen Cyrille en ik jaren geleden in Argentinië rond aan het reizen waren is ook daar mijn pas ingeslikt door de pinautomaat. Dit komt doordat je hier eerst je pas in moet voeren, vervolgens je geld er uit moet halen en dan je pas. In Nederland werkt het juist zo dat je eerst je pas terug pakt en daarna je geld. Anyway... Ik pin dus blijkbaar altijd op de automatische piloot waardoor het mis ging."
Ik heb inmiddels mijn creditcard al geblokkeerd en contact opgenomen met de bank (hopelijk kan ik met mijn paspoort de creditcard nog ophalen één dezer dagen), maar ja, het is toch weer even een momentje waarop je los moet laten en het even niet meteen kan regelen of oplossen.
Misschien heeft het ook wel iets te maken met verwachtingen. Dat ik toch de verwachting had dat eenmaal in Costa Rica ik zeeën van tijd zou hebben en er een soort oase van rust over me heen zou komen (ik was denk ik even vergeten dat ik mezelf ook mee zou nemen naar Costa Rica, haha). En dat is dus (nog) niet het geval. Want echt helemaal rustig en ontspannen heb ik me nog niet vaak gevoeld hier. Tuurlijk, ik geniet enorm van de avonturen die we als gezin samen beleven (we maken echt herinneringen voor het leven!), de mooie natuur (in onze community plukken we heerlijke vruchten direct van de boom zoals bananen, bread fruit, limoenen en één of andere vrucht waarvan ik de naam vergeten ben), de bijzondere ontmoetingen met nieuwe mensen (Tico’s zijn echt supervriendelijk) en alles wat ik iedere dag leer over dit supermooie land.
Maar dat wil niet zeggen dat ik continu alleen maar in een soort staat van dankbaarheid en gelukzaligheid verkeer. En stiekem had ik dat misschien toch wel gehoopt (al wist ik natuurlijk ook wel dat het zo niet werkt). Als ik eerlijk ben is het zelfs nog een stukje moeilijker dan verwacht. Tot nu toe is er iedere dag wel weer iets te regelen en alles, maar dan ook echt ALLES is nieuw.
De taal (nou ja, ik kan best goed Spaans volgens de Tico’s. Al al zou het ook best kunnen dat ze dit zeggen om aardig te zijn), de mensen, de verkeersregels, de boodschappen, de temperatuur, de luchtvochtigheid en de natuur (veel beestjes in allerlei soorten en maten inclusief de reuzenkakkerlak.schorpioenen en vleermuizen in je huis!!!!).
Ook het feit dat ik de enige ben van ons gezin die Spaans spreekt zorgt ervoor dat er best wel wat regeldingetjes bij mij terecht komen. Een mooi voorbeeld van waar we hier echt moeite voor doen is om brood te vinden en allerlei andere levensmiddelen die we normaliter eten (pastasaus, kaas, broccoli etc). Overigens vind ik het heel bijzonder om te zien hoe flexibel de kinderen daarmee om gaan (als iets er niet is dan eten ze gewoon iets anders, zonder al teveel protest; zo lief!). En dat zijn nog alleen de externe factoren. En daar komt bij dat reizen met je gezin echt ander is dan reizen met je partner. Wij als gezin moeten echt even een nieuwe balans vinden. De kinderen gaan hier immers niet naar school, waardoor wij het centrum van hun universum zijn geworden. Hierdoor is de hoeveelheid MAMA! en PAPA! zeker niet afgenomen… Daar komt nog bij dat als je dan een keertje moe bent van al het geregel en alle nieuwe indrukken je niet gewoon even met een kokosnoot in je hangmatje kan gaan liggen.
Het kwam pas echt bij me binnen dat ik even iets teveel prikkels had gehad toen we op de ferry naar het schiereiland Nicoya stapten om onze lieve vrienden Charles en Miriam & kinderen voor de laatste keer in Costa Rica op te zoeken. Eenmaal bij de Ferry aangekomen kwamen we erachter dat ik kaartjes had besteld voor de verkeerde dag (de dag ervoor). Gelukkig konden we, nadat er druk via de portofoon overlegd was tussen de jefe (=baas of chef) en de caissière, alsnog een juist kaartje aan ons gegeven worden zodat we alsnog de ferry konden nemen. Pfffff; het huilen stond me even nader dan het lachen op dat moment (Bedankt Irene voor de "mental support" via wapp!). Het feit dat ik de verkeerde datum had geboekt voor de ferry was overigens al een belangrijk signaal dat ik niet meer scherp ben en even een stap terug moest doen. Eenmaal aangekomen in Santa Teresa (op het schiereiland Nicoya) was ik erg blij dat ik even mijn hart in het Nederlands kon luchten bij Miriam (zo lief; thanks!).
Maar laat ik even eerlijk zijn hier. Ik loop ook gewoon even keihard aan tegen mezelf, mijn ongeduld (“als er iets mis gaat of geregeld moet worden dan los ik dat wel even snel op” was stiekem toch echt wel mijn motto in Nederland) en dat ik dus blijkbaar minder goed tegen onverwachte situaties kan dan verwacht. Terugblikkend en reflecterend op de laatste weken heb ik vijf fases kunnen onderscheiden die ik doorloop bij een onverwachte situatie:
1) Ik ga in de weerstand (nee, dit gebeurt me niet OF !!@Z!@*# OF Why me!?);
2) Ik probeer de situatie onder controle te krijgen door heel hard te werken in een hoog tempo (“Gas erop” is mijn tweede motto en komt voort uit mijn ongeduld);
3) Ik ben onrustig en krijg een “kort lontje”. De emoties zitten hoog en bij het minste of geringste wat er nog “bij komt” komen er tranen;
4) Bewustwording en erkenning; Ik begin te begrijpen dat ik een versnelling lager moet en ik het wellicht niet (meteen) op kan lossen.
5) Ik neem rust en laat het mentaal los.
Laten we zeggen dat ik op dit moment ergens tussen fase vier en vijf zit. Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen met de zaken die ik niet (meteen) op kan lossen en samen hebben Cyrille en ik gezocht naar meer rustmomenten. Ik heb weer een paar keer yoga gedaan en ben lekker gaan rennen. Ook gaan we vanaf vandaag een mooi schema aanhouden tijdens het geven van het thuisonderwijs aan de kinderen. Dat geeft ons allemaal structuur en rust. Wat heb ik van deze eerste thuisonderwijsdag genoten! De jongens namen het uiterst serieus en gingen netjes aan tafel toen de “bel” ging. Sven kon niet wachten om met rekenen te beginnen en Kai bleef maar woorden met een A noemen. Zo leuk om zo nauw betrokken te zijn bij het leerproces van je eigen kinderen. En mooi om te merken dat ik dan blijkbaar wel engelengeduld heb….
Tsja, ben ik dan toch iemand die graag in zijn comfortzone blijft? Iemand die lekker dingen onder controle houdt of ervoor zorgt dat de controle weer terug komt? Of moet ik hier gewoon nog een beetje landen? Ik weet het (nog) niet. Maar als één ding zeker is dan is het dat ik hier duizend dingen tegelijk leer; over mezelf, over ons gezin, over Costa Rica; de mooie natuur en cultuur. En eigenlijk, als ik er zo over nadenk is dat precies wat ik voor ogen had toen we aan dit avontuur begonnen. Heb ik het dan misschien toch onder controle?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.