Niet echt de meest aansprekende titel, maar wel een waarheid als een koe! Zeg nou zelf; dit jaar leef ik een droomleven (misschien niet voor iedereen, maar voor mij is het dat zeker wel). Reizen met mijn lieve gezin in Costa Rica en zuid Europa. Beter wordt het niet! Maar toch; het leven blijft het leven. Met “ups en downs”, goede en minder goede momenten, spannende momenten, verdrietige momenten, angstige momenten en intens gelukkige momenten. Dat is echt niet anders nu we op reis zijn. Al is er zeker wel een verschil. Het leven is nu minder vlak; minder monotoon. Meer bergtoppen met diverse vergezichten en groene dalen met heldere beekjes in plaats van glooiende heuvels, zeg maar. En dat maakt dat ik me enorm levend voel.
Tijd krijgt een andere betekenis
En dan heb ik het nog niet eens over het verschil in de beleving van tijd. Zoals een vriend van ons voor vertrek al zei: “tijd wordt je grootste vriend”, ervaar ik dat nu ook echt zo. Waar ik voor vertrek altijd een soort van druk voelde om ergens op tijd te zijn of iets op tijd af te hebben is dat nu helemaal niet zo. Tuurlijk, dat is natuurlijk ook erg gemakkelijk nu, want mijn agenda is leeg (los van de nationale feestdagen die Microsoft erin heeft gezet). In het begin wist ik daar moeilijk mee om te gaan. Een innerlijke stem fluisterde nog altijd dat ik iets nuttigs moest doen met mijn tijd (ga zoveel mogelijk zien/doen. Gebruik dit jaar nuttig!). Maar nu geniet ik er zo van! Elk moment van de dag mag ik gewoon doorbrengen met mijn gezin. en dat is genoeg. Als de jongens de slappe lach of ruzie hebben, als ze moe zijn, behoefte hebben aan een knuffel, zich verwonderen over wat ze zien of als ze iets nieuws leren (o.a. koken), dan zijn Cyrille en ik daarbij. En daarvoor hoeven we niet altijd op pad. Dat is gewoon puur genieten van het moment. Hoe bijzonder is dat!
Dat betekent trouwens niet dat ik ze niet af en toe achter het belang kan plakken….. Of even een momentje voor mezelf nodig heb. Het verschil is alleen dat ik nu beter met een afstandje naar een situatie kan kijken en er beter mee om kan gaan. Daar heb ik nu simpelweg tijd voor. Bovendien merk ik dat het vaak niet aan hen ligt, maar meer aan mijn eigen gemoedstoestand. Als ik moe ben of als het DIE periode van de maand is ben ik toch net iets minder empathisch en geduldig (herkenbaar?).
Het is altijd wat
Maar goed, ik dwaal af….. Waarom is de titel van deze blog “Het is altijd wat”? Eigenlijk om aan te geven dat dat misschien wel de meest waardevolle “les” is die ik de afgelopen maanden heb geleerd. We zijn op betoverende plekken geweest. Van hagelwitte stranden met wuivende palmbomen en dichtbegroeide jungle met rondvliegende toekans tot aan rotsachtige bergtoppen met magische vergezichten. Maar ook hebben we op iedere plek weer moeten wennen aan een nieuw huis wat tijdelijk ons “thuis” zou zijn. Waar ik me soms na vijf minuten al thuis voelde duurde dat op sommige plekken wel ruim een week of kwam dat moment zelfs nooit…. We hebben in huizen gezeten waar de vleermuizen in huis vlogen (ja, dat went!), waar de ramen gebroken waren of een berghut waar alles tot in de puntjes tip top in orde was. Maar zelfs dan is er altijd wat! Dan zal je net zien dat je als gezin een buikgriepje op loopt (hallo buikpijn) of je een gat in de linkervoorband van de auto rijdt (whoops!). Of dat de ketel in je huisje het begeeft (brrrr, koud douchen), de afvoer verstopt raakt (hoe was ik nu af?) of Kai een 6 cm grote snee in zijn hoofd op loopt na een stoeipartij op bed (hallo ziekenhuis). Dus ja, ook hier is het altijd wat. Daar verandert een sabbatical niks aan.
Uiteindelijk gaat het er toch om hoe je zelf naar deze plekken en gebeurtenissen kijkt. Welke gedachte heb je erover? Die gedachte kan je namelijk kiezen. DAT bepaalt je gevoel en dus ook of je er wel of niet blij van wordt. En dat is echt geen nieuwe informatie voor me, maar dit weten (ratio/hoofd) is toch echt wat anders dan het voelen en beleven (hart) zoals ik dat nu doe.
Waar zijn we nu!?
En mocht je je afvragen waar we op dit moment zijn? Na ons “work away” avontuur in Tarbena zijn we twee fantastische weken in Lanzahita geweest; het hart van Spanje. Daar zaten we in een heerlijk Spaans huis tegen de bergen aan. De eigenaren van het huis kwamen ons bijna dagelijks verse asperges, zelfgemaakte olijfolie, honing, Spaanse ham, eieren en koekjes brengen; zo lief! We hebben Avila bezocht en verschillende mooie dorpjes in de omgeving. Maar ook hebben we heerlijk uitgebreid gekookt met de jongens en genoten van de grote tuin en het knusse huis. Moederdag was er voor mij één om nooit te vergeten. De jongens hadden samen met papa de wekker om 6.00 uur gezet om mij een ontbijt op bed te bezorgen. Zo lief om die fluisterstemmetjes beneden aan het werk te horen. En nu zijn we (na een paar dagen Toledo en Madrid) onderweg naar Fisterra in Galicië. Cyrille gaat daar 10 dagen in zijn eentje hiken langs de kust. Ik en de jongens gaan naar een camping aan het strand waar opa en oma Scheffers gisteren zijn neergestreken. Eens kijken of het weer een beetje mee zit en we lekker kunnen gaan suppen. We kijken er naar uit!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.