Mixed feelings......
En dan is het moment daar en nemen we afscheid van Costa Rica. De week voor vertrek merk ik dat ik bewust afscheid neem van al het moois wat dit land te bieden heeft. De mooie palmbomen, de bananenplanten, de apen, de leguanen, de toekans, de ara’s, de hartelijke Tico’s, het vochtige warme klimaat, de kleine krioelbeestjes…… En zo kan ik nog wel even door gaan. Toen we net in Costa Rica waren kostte het me echt wel tijd om te landen. En nu het einde nadert blijkt dat ik aan veel dingen gewend of zelfs gehecht ben geraakt. Zou mijn comfortzone dan nu eindelijk zijn opgerekt?
(zie mijn blogpost https://tinyurl.com/2abmj7y8)?
Anyway…. Op 29 januari 2023 brengt Chris (van Els, Ties en Mats; nieuwe Nederlandse vrienden die in La Ecovilla wonen) ons naar het vliegveld om aan de lange reis terug naar Europa te beginnen; Adiós Costa Rica, hola España!
Een stap terug in de tijd
Het is al weer even geleden dat ik een blogpost heb geschreven. Er is in de tussentijd al zoveel gebeurd! We zijn in Maria de Dota geweest; in de bergen van Costa Rica waar ze koffie verbouwen. Nadat we twee heerlijk weken met mijn ouders (zie https://tinyurl.com/3pvavcpj) hadden doorgebracht op een idyllisch plekje dichtbij Fortuna en aan het strand (Playa Esterillos). Maria de Dota is ander stuk van Costa Rica (veel kouder! 17 graden overdag…brrrr….) dan de andere plekken waar we tot nu toe zijn geweest. Wat we allemaal beleefd hebben is eigenlijk teveel om op te schrijven, dus ik ga maar gewoon “ad random” wat kiezen. En voor degene die alle verhalen willen horen ga ik graag een keer koffie drinken deze zomer :-). Eén verhaal hebben jullie in ieder geval nog van me tegoed. Ons 4×4 avontuur in de jungle (in mijn vorige blogpost verwees ik daar al kort naar: https://puravidajourney.com/ticos/)
"En wat doe je als je van A naar B moet? Nou, dan toets je het gewoon in op Google Maps en dan laat je je leiden. En dat is precies wat ik deed toen we van Playa Esterillos naar Maria de Dota moesten. Wat ik even vergeten was is dat in Costa Rica de wegen niet allemaal even goed zijn en Google gewoon de kortste weg kiest. Achteraf niet erg slim aangezien ik toch beter moest weten na vijf maanden hier rond gereisd te hebben. Met goede moed en alles weer ingepakt gingen we op weg. Door de palmolie plantages via de jungle zo de bergen in. De uitzichten waren adembenemend! En hoe verder we kwamen hoe bochtiger, hobbeliger en steiler de wegen. Maar hé, onze 21-jaar oude 4x4 Mitsubishi Montero kan dat wel aan (toch?)! Na een uurtje of twee werd de weg wel erg bobbelig en wilde Cyrille toch even gaan kijken hoe lang de weg nog zo door ging. En toen gebeurde het. Cyrille stapte weer in en meteen op dat moment kwam er een hoop stoom onder de motorkap tevoorschijn. ERUITTTTT!!!; riep ik meteen tegen de jongens. Ze wisten niet hoe snel ze hun gordels los moesten maken. En daar stonden we dan. Midden op een berg, in de jungle, zonder telefoonontvangst.... Wat nu? Rijden ging niet meer, want er was iets met de koelsysteem van de auto. Doorrijden zou een kapotte motor betekenen. Toen de moed ons bijna in de slippers zonk (het begon ook nog te regenen) en bij de jongens het huilen nader stond dan het lachen kwam er gelukkig een stel vrienden in een soort zelfgebouwde Mad Max auto voorbij. Eén van hen was monteur en hij heeft ruim 1.5 uur op en onder onze auto gelegen om deze te maken; zo lief! En we mochten ze uiteindelijk ook volgen zodat we wisten waar we naar toe moesten. Je kunt je voorstellen dat we opgelucht waren toen we om 19.00 s'avonds in onze berghut aan kwamen.....
Maria de Dota
Eenmaal in Maria de Dota (om precies te zijn El Jardin de Dota) aangekomen moesten we zoals gebruikelijk weer even landen. Vooral de temperatuur was voor mij even wennen. Van ruim 32 graden naar 17 in een paar uur is toch even aanpassen. En aangezien ze geen centrale verwarming in deze blokhut hadden was het ouderwets fikkie stoken in de open haard; ook wel weer gezellig!
Wel gaaf om dit deel van Costa Rica nog te ervaren. We zijn naar een koffiebranderij geweest, een forellenvijver, hebben en één van onze laatste wandelingen gemaakt in de jungle van Costa Rica. Ook zijn een dagje naar San Gerardo de Dota gereden. Wat een verborgen juweeltje is die laatste! Een mooi bergdorpje met een idyllisch riviertje. De beroemde Quetzal (tropische vogel) zou hier te zien zijn, maar helaas voor ons bleef hij verstopt in de jungle. Wel jammer dat ook hier veel Amerikanen komen en de prijzen dus vrij hoog zijn.
Adiós Costa Rica, hola España
En toen kwam onze laatste week in Costa Rica….. En waar konden we die beter afsluiten dan waar we de langste tijd hebben gezeten? Precies; in La Ecovilla. Dit keer niet in het mooie ronde “huis van de sterren”, maar in een klein appartementje onder iemand zijn huis. Wat heerlijk om weer even te genieten van het zwembad en wat super leuk om nog afscheid te nemen van onze nieuwe gemaakte vrienden. Nog één keertje naar het aquapark met alle kids, de auto verkopen, spullen uitzoeken en weg geven en we zijn “ready to go”.
En dat voelt dubbel, heel dubbel zelfs. Want wat was het ontzettend gaaf om een half jaar in zo’n divers land met haar vriendelijke bewoners en magische natuur te mogen rondreizen. Nu we alweer ruim 1.5 week in Spanje zitten realiseer ik me dat des te meer….. Wat hebben we als gezin veel geleerd, herinneringen gemaakt en enorm genoten. Maar nu is het tijd voor deel 2. Deel 2 van onze sabbatical in ons mooie Europa. Want ook al was Costa Rica geweldig; we hebben ook zeker de cultuur, het heerlijke eten en de diversiteit van Europa gemist. Dus dat gaan we het laatste half jaar heerlijk opsnuiven. Te beginnen met het verkennen van Andalusië; hóla España!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.