Een terugblik
Inmiddels zijn we al ruim twee maanden in La Ecovilla. Een community in de jungle van Costa Rica waar mensen (tijdelijk) komen wonen om eenvoudiger, dichter bij de natuur en met meer tijd voor elkaar te leven. Tijd om eens terug te kijken. Hoe is het om het Pura Vida leven in Costa Rica te ervaren?
Leven we dichter bij de natuur?
Dat is een duidelijk JA! Ik schreef er al een eerdere blogpost over: https://puravidajourney.com/?p=2583. Wat is de natuur in Costa Rica hier divers en mooi. Maar dat niet alleen. De natuur heeft hier nog de overhand en de Tico’s lijken de natuur meer te volgen dan wij in Nederland. Als ik kijk naar de grote verschillen dan zijn we in Nederland toch meer bezig met alles te controleren en te beheersen; alles is georganiseerd, de parken, de bossen en onze tuinen. Logisch ook met zoveel mensen in zo’n relatief klein landje als Nederland. Ter vergelijking; In Costa Rica wonen ruim 5 miljoen mensen op ruim 51.000 km² terwijl in Nederland er 17,5 miljoen mensen mensen wonen op bijna 42.000 km². Hier groeit de natuur vaak nog zonder dat mensen daar invloed op uitoefenen. De dorpen en steden zijn hier ook echt niet groot.
"Laatst waren we in San José om naar het Museo de los Niños te gaan en toen zagen we dat zelfs San José niet heel erg groot is en ook niet zo aan voelt. Alhoewel het museum echt heel leuk was is San José niet echt de moeite waard. En zo anders dan de rest van Costa Rica waar je continu in contact staat met de natuur".
Hier leven mensen meer in het moment en als het weer om slaat reageren ze daar op. Zo weet iedereen dat het in het regenseizoen beter is om s’ochtends de weg op te gaan dan s’middags. De meeste mensen staan hier ook vroeg op (met de zonsopkomst rond 5.00 uur), doen hun werk en gaan ’s avonds eerder naar bed. Zo heerlijk om dat ritme te volgen! En dat is uiteraard ook makkelijker hier, omdat de zon iedere dag op dezelfde tijd op en onder gaat. We zijn ook zo veel buiten en dat voelt zo fijn. Zeker in de winter in Nederland blijven we toch vaak binnen. Bikini aan en zwemmen of stukje de berg op hardlopen; heerlijk om zo de dag te beginnen!
Ook als je hier met de auto door het land rijdt is er overal groen om je heen. Zeker nu we hier in La Ecovilla wonen hoeven we niet weg om ons verbonden te voelen met de natuur. Zelfs een nationaal park bezoeken is eigenlijk overbodig. Heel veel dieren komen voorbij in onze tuin en dat is zo bijzonder! Apen, Boa Constrictor, een schorpioen… You name it ;-)!
Met meer tijd voor elkaar?
Uiteraard is dit ook een duidelijke ja! Nu Cyrille en ik niet werken en Kai en Sven niet naar school aan hebben we zeeën van tijd! Heerlijk, maar man o man, wat heb ik daar aan moeten wennen (en nu nog steeds soms wel). Laten we eerlijk zijn, dit is echt zo anders! In Nederland moeten of willen we iedere dag heel veel dingen doen. Naar school, werk, sportclubjes, afspraken met vrienden/vriendinnen; jullie herkennen het vast wel ;-). En dat valt dan ineens weg als je hier bent.
Het grote niks….
Zeker als je voor langere tijd in een ander land op één plek blijft is er ineens het grote NIKS (anders heb je nog de afleiding van het reizen en alles wat daar aan regeldingetjes bij komt kijken). Ik merk dat ik er steeds comfortabeler mee wordt, maar voor een onrustig type als ik valt het niet mee om te “niksen” (gelukkig heb ik deze website nog om me mee te vermaken). En dat vind ik tegelijkertijd ook zo mooi aan deze sabbatical. Dat ik mezelf nu gedwongen uit daag om het eens rustig aan te doen. Niet meteen in de actie modus te komen of na te denken over het volgende. Vooral met betrekking tot de kinderen hoop ik dit jaar te leren meer in het moment te zijn zodat ik deze lessen na dit jaar mee terug kan nemen naar Nederland (fingers crossed). Bewuster en met meer aandacht naar ze te luisteren en dingen met ze te doen. En nu al merk ik dat dit echt hele, maar dan ook echt HELE mooie momenten oplevert met ons 4-jes.
Is het leven eenvoudiger?
Leven we nu het Pura Vida leven in Costa Rica? Is het eenvoudiger dan in Nederland? Ja en nee. Eenvoudiger is het om niet zo druk te zijn met alle afspraken die we normaliter hebben. Wij Nederlanders zijn echt meester in het maken van afspraken op de lange termijn. Dat is hier echt veel minder en dat vind ik eigenlijk wel lekker. Want hoe weet je eigenlijk of je over twee weken wel zin hebt om met je familie af te spreken? Of om over twee maanden uit lunchen te gaan met je vriendinnen? Misschien heb je dan wel buikpijn of heb je meer zin om een stuk te gaan wandelen… Dan ben je er toch weer in je hoofd mee bezig; zal ik afzeggen? Of de afspraak verzetten? Of je gaat toch met frisse tegenzin…. Niet ideaal. Anyway; dit is een kleine ode aan spontaniteit! Laten we met zijn allen wat vaker gewoon spontaan dingen gaan doen en niet alles weken vooruit plannen…
En ja, ik realiseer me ook wel dat dit gemakkelijker te doen is als je geen werk hebt, maar toch. Waarom moeten die agenda’s altijd zo vol? Ik neem me in ieder geval voor om privé minder te plannen en spontaan afspraken te gaan maken (hopelijk zit ieders agenda dan niet al vol ;-)).
Pura Vida in Costa Rica is voor mij ook heerlijk koken!
Wat ik ook heerlijk vind is dat ik hier eindelijk tijd heb om te koken. Ik houd van koken, maar thuis ga ik toch al snel voor iets makkelijks en snel (want tijdgebrek). Nu neem ik de tijd voor het maken van een heerlijke salade voor de lunch en bak ik me suf aan brood en lekkere (en gezonde) taart en cake. De kinderen helpen vaak mee. Zo fijn om daar eens de tijd voor te hebben en te nemen.
De consumptiemaatschappij
Wat zeker niet eenvoudiger is om hier alles te vinden wat je “nodig” hebt aan spullen en eten. Met “nodig” bedoel ik dan ook eigenlijk wat je denkt nodig te hebben. We worden nu echt met de neus op de feiten gedrukt wat betreft onze consumptiemaatschappij in het westen. Mensen hebben hier niet veel nodig en leven veel eenvoudiger. Bijna niemand heeft hier een vaatwasser, veel huizen hebben niet eens warm water. En dat is even wennen. Ik ben blij dat ik aardig wat spullen mee heb genomen van thuis, want hier is het soms echt een speurtocht om die zaken te vinden (lees hierover mijn vorige blogpost: https://puravidajourney.com/?p=3070).
Zelfs voor tampons (sorry heren ;-)) en een schriftje voor Sven zijn onderwijs moet ik stad en land afzoeken. Het doet me beseffen hoe vaak we in Nederland een ongemak, behoefte of onbehagen proberen op te lossen met het kopen van spullen. Ik zie ook bijna geen vrouwen hier make-up dragen. Hoe bevrijdend! Ik merk dat we als gezin creatiever worden en steeds minder spullen kopen en het proberen op te lossen met de zaken die er wel zijn. Ook met het eten hebben we echt moeten leren dat niet alles er zo maar is. Deliveroo en Thuisbezorgd zijn ver weg, zeg maar…. Zo eten we nu meer (bak)bananen dan ooit te voren en zijn Sven en Kai super creatief aan het spelen met bierdoppen en alles wat we wel in huis hebben. Gisteren hebben we nog een zonne-oven gemaakt van een oude doos. En gelukkig heb ik daar nu ook alle tijd en aandacht voor!
Egens vind ik het wel goed om me echt bewust te zijn van deze consumptiemaatschappij, maar “struggle” ik er ook nog mee. Want ik mis het ook wel; even snel de stad in om iets te halen. Ik ben benieuwd hoe ik daar over een jaar tegen aan kijk en of ik nog steeds elke dag zonder make-up de deur uit ga…..
