De Pura Vida Journey begins.....
Ietwat gespannen pak ik op 18 maart in de middag de trein naar Den Bosch. Ik heb er zin in, maar zie er ook ergens wel tegenop. Want als ik ergens moeite mee heb dan is het wel afscheid nemen. Ook al is het misschien niet voor altijd en zelfs (nog) niet voor het echie (pas op 14 april a.s. is het mijn laatste werkdag bij Avans); van het moment krijg ik toch altijd een beetje buikpijn….. Maar ik realiseer me ook heel goed dat onze “Pura Vida journey” nu echt gaat beginnen. Spannend!
Eenmaal in de kroeg ontvang ik wat ongemakkelijk (wat is dat toch?) de mooie woorden van de directeur gevolgd door een super leuke quiz samengesteld door mijn collega’s. Ik betwijfel of ik een voldoende heb gescoord voor de geteste professional skills, maar gelukkig lukt het me nog wel om een ananas fatsoenlijk door te snijden. Mijn Spaans verdient ook nog wat aandacht; araña (spin) is toch echt iets anders dan naranja (sinaasappel). Whoopsie…
Utthita Trikonasana (De driehoek oefening van Yoga) lukt me wel aardig al valt dat niet mee in mijn jurk (Damn; bijna uit mijn panty gescheurd). Ik geniet en het doet me beseffen wat een lieve collega’s ik heb!
Nog even op wintersport met collega's
En dan; 1,5 week later… Weer dat moment van afscheid, maar nu van mijn mannen. Ik geef Cyrille een kus, breng Kai naar zijn klas en ga nog even bij Sven kijken als ik me realiseer dat ik ze bijna vijf dagen niet ga zien. Die ingeving (en de bijbehorende buikpijn) zorgt ervoor dat ik toch nog even terug loop naar Kai zijn klas om hem nog een dikke knuffel te geven waarop Kai me wat verward aankijkt en vraagt: “Waarom ben je hier nu weer mama”? Dus……
Ik zet de knop om en haast mezelf naar de supermarkt om de koelkast gevuld achter te kunnen laten. In alle haast maakt mijn telefoon nog een “deep dive” vanuit mijn boodschappentas naar de vloer waardoor mijn to do list van die ochtend nog wat groter wordt; grrrr….. Toch nog maar even snel naar de repairshop om een laagje over het gebroken scherm te laten plakken. Om 10.30 uur ben ik “ready to go” en nog geen vijf minuten later staan mijn collega’s op de stoep. We vertrekken voor een lang skiweekend naar Sölden, Oostenrijk!
Begin april op wintersport dan denk je aan; lunch op het terras in het zonnetje, verbrande lippen, fantastische vergezichten, wat papsneeuw hier en daar en après ski ergens halverwege de dal afdaling in de zon, toch? Think again…. Sneeuw, tiefsneeuw, mist en zelfs regen. Had ik sneeuw al genoemd?
Gelukkig mocht dit de pret niet drukken en hebben we met negen man sterk onvergetelijke herinneringen gemaakt. Flauwe grappen, snoeihard de berg af en gezellig samen biertjes drinken; heerlijk!
Afscheid, afscheid, afscheid
Een paar dagen later in Eindhoven heb ik een koffiedate met een studente; Linde. Ik realiseer me dat ik dit ook ga missen; jonge, inspirerende mensen ontmoeten die aan het begin staan van hun volwassen leven. Zoveel keuzes die ze nog kunnen gaan maken, zoveel avonturen om aan te gaan! Het doet me beseffen wat voor een mazzelaar ik ben. Want ons avontuur komt ook al snel dichterbij. Nog maar vier maanden en dan vertrek ik met mijn gezin naar Costa Rica!
De aankomende weken zullen er veel afscheids- (en dus ook buikpijn)momentjes gaan komen. Ik neem me voor om bewust en intens te genieten van alle lieve mensen om me heen en daar dankbaar voor te zijn. En als ik dat vergeet; willen jullie me het dan helpen te herinneren?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.