En dan ben je opeens begint je sabbatical en heb je helemaal nada, noppes in je zakelijke agenda staan (ok, dat is niet helemaal waar, want afgelopen maandag heb ik nog samen met Pim (met wie ik overigens heerlijk kan samenwerken!) een workshop gegeven op de Onderwijsdag van Avans over “blended onderwijs”, maar dat was een soort “kers op de taart” van het afsluiten van mijn werkzame leven bij Avans, dus telt dat dan wel?).
En dat voelt raar, gek, bizar, ongemakkelijk, vrij en heerlijk, maar bovenal overheerst toch het schuldgevoel. 15 maanden vrij; wie doet dat nou? Nou, ik dus. En waarom? En al weet ik die vragen voor mezelf wel aardig goed te beantwoorden; ik kan toch niet ontkennen dat soms het gevoel me bekruipt alsof ik niet aan de “norm” voldoen. Ik treed buiten de gebaande paden van huisje, boompje, beestje. Het gebaande pad van studeren, verkering krijgen, huis kopen, toffe goed betaalde baan hebben, trouwen, veel en ver reizen tot je kinderen krijgt, kinderen krijgen (ben overigens blij dat die tropenjaren achter de rug zijn!) en dan een extra hypotheek nemen om je huis te verbouwen of te gaan verhuizen om NOG groter te gaan wonen. Niks mis mee (en iedereen die daar gelukkig van wordt; go for it!), maar ik krijg het er wat benauwd van….
Daar komt nog bij dat ik op menig feestje en bijeenkomst “mijn verhaal” (over het hoe, waarom, waarheen etc.) al tientallen keren heb verteld en dat me toch iedere keer weer een gek gevoel geeft (zou dat misschien te maken hebben met het feit dat ik al zo lang op “repeat” sta waardoor ik op een soort vastgelopen grammofoonplaat begin te lijken?). Tijdens die momenten hoor ik een scala aan opmerkingen voorbij komen. Van “echt zo gaaf dat je dit gaat doen” en “dat zou ik ook graag willen” tot “mij niet gezien” en “weet je wel wat voor gevaarlijke beesten daar zitten!!!” Nee ECHT??? Joh…..
Eerlijk gezegd heb ik me echt al wel eens druk gemaakt over de schorpioenen die daar leven (wat nu als er één in je schoen kruipt!!!). Dat de eigenaresse van het huis dat we willen gaan huren gisteren nog aangaf dat je van alle beesten (kakkerlakken, schorpioenen, apen, vleermuizen, slangen, toekans, tropische vogels etc.) schorpioenen het vaakst vindt in je huis helpt dan ook niet echt. Maar daar probeer ik dan maar overheen te stappen door te bedenken dat de kans dat wij er eentje in één van onze schoenen vinden erg klein is aangezien we het liefst heel de dag op blote voeten of slippers lopen. Sven en Kai trekken thuis sowieso het liefst al hun kleren uit (ja, ook hun onderbroek) zodra het kwik boven de 18 graden uit komt, dus dat helpt. Althans voor dit dan, andere eventuele issues die dit veroorzaakt daar gelaten.
In ieder geval heb ik inmiddels door al die gesprekken en ontmoetingen al een lijst van 5 redenen verzameld waarom je (g)een sabbatical met het gezin moet nemen om op reis te gaan.
Afscheid nemen "sucks"
Ik had het er in mijn vorige blogpost al over. Ik ben er niet goed in; afscheid nemen. Ik krijg er pijn van in mijn buik en de tranen beginnen te prikken in mijn ogen, waardoor ik me een ongeluk moet slikken om nog enigszins uit mijn woorden te kunnen komen bij zo’n moment.
Ik ga dus ook afscheid nemen van mijn lieve opa (opi voor Sven en Kai) die afgelopen jaar al 95 jaar is geworden! Nog steeds helder van geest en altijd in voor wat gezelligheid en een goede grap; wat een rijkdom dat we nog van hem kunnen genieten. Als mijn jongens (en Kai in het bijzonder, want die twee hebben een bijzondere chemie met elkaar) met opi een spelletje doen of samen wat dollen smelt ik ter plekke en besef ik me ook dat ik dit soort momenten even niet zal hebben (of misschien wel nooit meer gelet op opi’s leeftijd). En dat maakt zeker een grote diversiteit aan emoties bij me los.
Uiteraard hebben Cyrille en ik het er over gehad; wat nu als opi (of mijn ouders of zijn ouders of iemand anders die ons dierbaar is) iets overkomt in de tijd dat we weg zijn?
Alhoewel dit zeker een heftige gebeurtenis zal zijn hebben we besloten dat dit nooit een reden mag zijn om iets niet te doen. Want die gedachte “dat een geliefde van ons wel eens iets zou kunnen overkomen als we weg zijn” heeft als fundament angst. En dat is precies een emotie waardoor ik me in het leven niet wil laten leiden. Bovendien kunnen we dan altijd nog kijken wat we doen. Vliegen we terug; met zijn allen of alleen? Kortom; we dealen met de situatie zoals deze komt. Daar komt bij dat ik van de gedachte dat ik “iemand heel erg ga missen” ergens ook wel blij word. Wat zou het een armoede zijn als ik dat gevoel niet zou hebben! Ook weet ik zeker dat ik sommige familieleden op afstand nog meer ga waarderen (wat ook pure winst is omdat ik ze nu bij tijd en wijle wel achter het behang kan plakken).
Je weet niet wat er komen gaat (en of je daar blij van wordt)
Tsja, weet je dat ooit? Eerlijk gezegd vind ik het altijd zo bijzonder om te zien en horen dat de meeste mensen denken dat we alles “onder controle” hebben en kunnen bepalen. Tuurlijk, we kunnen richting geven aan ons leven door voor een bepaalde partner te kiezen, een studie te volgen, bevriend te raken met leuke mensen en bewust dingen niet te doen. Maar niet alles is maakbaar of voorspelbaar.
Natuurlijk is het spannend wat we gaan doen als gezin en weet ik nog niet hoe de jongens het gaan ervaren. Gaan ze hun vriendjes missen? De opa’s en oma’s? De dagelijkse structuur van ons leven nu? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat we in de basis niet veel nodig hebben. Als ik echt kijk naar ons fundament als gezin, dan is dat opgebouwd uit vertrouwen, liefde, respect en vrijheid. En dat hebben we altijd bij ons, waar we ook zijn.
Daar komt bij dat ik er echt van hou om buiten mijn comfortzone te stappen. Niet voor niks heb ik al meerder functies en rollen vervuld in mijn werkende leven. Ik hou ervan om dingen te doen die ik spannend vind en waar mijn adrenaline tijdelijk van omhoog gaat. Ik leer daarvan. Als ik dat niet heb verander ik in een soort pandabeer die verveeld op zijn bamboestengel loopt te knagen. Wat overigens niet wil zeggen dat ik geen stabiele basis nodig heb. Ik vergelijk mezelf altijd met een vogeltje. Ik hou ervan om uit te vliegen en te ontdekken, maar wil ook altijd graag weer terug naar mijn nestje. Een filmpje wat dit mooi uitlegt (en wat ik vaak in mijn lessen gebruikte) is “Do you dare to dream”.
En je salaris? Ik geloof (en blijf erin geloven) dat je het best betaald wordt voor hetgeen je het liefste doet. Bovendien heb ik ook al gemerkt dat ik met wat minder salaris prima rond kom; zeker als ik ook steeds minder spullen nodig heb die ik ook nog eens moet onderhouden (zie reden 3).
Al je spullen blijven achter (ja, ook je huis)
En die ga je dus verhuren, op slaan, verkopen of weg geven. Voor ons zal het ook een goede reden zijn om eens kritisch naar al onze spullen te kijken om vooral te “ontspullen”. In de laatste maand voor vertrek voorzie ik zeker een aantal ritten naar de stortplaats en “Het Goed”. Heerlijk lijkt me dat, want spullen zorgen toch altijd voor gedoe. Je moet er iets mee. Het onderhouden, gebruiken, ergens weg zetten, opruimen.
Pfffff. Iedere keer weer als we op vakantie of onderweg zijn is dat hetgeen wat me opvalt. Ik heb dan alleen een rugzak of koffer bij me met wat noodzakelijke spullen en dat voelt altijd als zo’n bevrijding! Thuis zie ik altijd van alles wat nog gedaan moet worden (de was, want geen schone onderbroeken meer voor de kids; stofzuigen, want vieze vloer; auto naar wasserette, want koekkruimels en modder; ramen lappen, want kinderhandjes met pindakaas etc. etc.). Herkenbaar?
Meer moeite heb ik met ons huis verhuren als thuis, want er komt wel iemand in ONS huis wonen. Het huis waar zoveel herinneringen aan kleven. Waar we van een stel naar gezin zijn gegaan. Waar de putjes in de muur zitten doordat Sven op tweejarige leeftijd iets te enthousiast zijn hamer “skills” heeft geoefend en waar de waskrijt nog door de verf te zien is door een soortgelijke actie van Kai. Dat is ook de reden dat we het huis niet verkopen. Ik hou van ons huis en het voelt zeker wat raar dat er dadelijk tijdelijk iemand anders in woont.
Gelukkig heb ik Cyrille als partner. Want waar ik vroeger nog wel eens iets riep in de trant van: “oh wat zonde dat dit nu kapot is”, of “moeten we niet iets nieuws kopen”? Hij altijd antwoordde met de simpele zin: “Waarom? Het zijn maar spullen he?”. En zo is het.
Je weet nog niet hoe je (werkende) leven eruit ziet als je terug komt
Dat ligt er natuurlijk helemaal aan of je wel of geen onbetaald verlof hebt aangevraagd op je werk. Cyrille heeft onbetaald verlof aangevraagd, maar ik bewust niet. Waarom niet? Omdat ik gewoon nog niet zo goed weet wat ik hierna wil gaan doen.
Zoals ik hiervoor al aangaf vind ik het gewoon super leuk om verschillende dingen te doen, ontdekken en te leren. Daarvan ga ik helemaal “aan”. En aangezien ik al ruim 5.5 jaar als docent/ICTO (ICT en onderwijscoach) aan het werk ben is het misschien wel tijd voor iets nieuws. Wat overigens niet wil zeggen dat ik mijn baan niet leuk vond. Het tegendeel is waar! Ik denk dat ik tot nu toe nog geen baan heb gehad die zo goed bij me past.
Nu hoor ik je denken… “Maar hoe zit het dan met je opgebouwde C.V., expertise en (niet geheel onbelangrijk) salaris? Doe je dan geen stap terug?” Wat heb ik met die vragen geworsteld toen ik de overstap vanuit het bedrijfsleven (La Trappe) naar het onderwijs (Avans) maakte. Ik dacht namelijk ook altijd dat je moest kiezen in het leven. Duidelijk zijn over wat jouw expertise is, waar jij goed in bent en wat jouw doel is. Iedere keer weer switchen van rol of functie kon (dacht ik) dus echt niet. Maar ja, een expertise kiezen vind ik dus nogal moeilijk. Ik vind namelijk enorm veel dingen leuk! Zolang ik maar vooral niet te lang hetzelfde moet doen (want dan komt die pandabeer met die bamboestengel weer om de hoek kijken) en ik mag blijven leren en ontdekken word ik enthousiast en ga ik aan de slag. Pas toen ik de TED talk van Emilie Wapnick had gezien viel het kwartje; Ik ben een “multipotentialite” en dat is prima (sterker nog; ik heb 3 superpowers ;-))! En met een baan vinden na Costa Rica komt het dus ook wel goed.
Schuldgevoel
Ja dat voel ik dus. Schuldgevoel omdat ik geen geld verdien, niks bijdraag aan deze maatschappij en geen nuttig werk doe… En tuurlijk; ik weet rationeel gezien ook wel dat ik aan niemand verantwoording hoef af te leggen om mijn eigen gespaarde geld op de manier uit te geven die ik wil. En dat zorgen voor (en aandacht geven aan) de kids (in plaats van ze naar de BSO laten gaan) ook nuttig is. Maar toch…..
Misschien heeft het wel iets te maken met dat we hier in Nederland geneigd zijn om bij een kennismaking (nadat de namen zijn uitgewisseld) te vragen “wat voor werk doe je dan precies”? En dat we deze vraag dan ook beantwoorden met: “Ik ben docent, arts, teamleider bij de Albert Heijn” of iets dergelijks. Alsof je identiteit voor een groot gedeelte wordt bepaald door wat je doet. Ik had hier laatst een interessant gesprek over met een aantal mensen. Waarom zeggen we eigenlijk niet vaker “Ik werk als docent, arts, teamleider bij de Albert Heijn”? Het zou ook wel een leuk experiment zijn om bij de volgende keer als ik me voorstel gewoon zoiets te zeggen van: “Ik ben Elfi, zorgzaam, ongeduldig en altijd in voor een nieuw avontuur”. Erg benieuwd hoe mensen daar op reageren.
Maar goed, ik ga dit schuldgevoel gewoon eens lekker toelaten en rond laten dwalen in mijn buik en hoofd om het vervolgens los te laten. Misschien dat het schrijven van deze blog daar ook al aan bijdraagt ;-).
Blijft de reden over waarom ik zo graag met het gezin op sabbatical wil gaan en dit avontuur wil gaan beleven. En die reden is simpel en kristalhelder voor mij. Ik wil herinneringen maken met mijn gezin. Gewoon bij elkaar zijn en onthaasten; de tijd nemen voor wat iedere dag brengt en verbinden.
En dat is precies waar het hier in Nederland nog wel eens aan ontbreekt; simpelweg tijd. En zeg nou zelf; is het niet het allerbelangrijkste om de tijd die je krijgt in je leven te besteden aan de dingen die je het meest dierbaar zijn?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.