Tico's; ik vind ze geweldig!
Al bijna een half jaar zijn we in Costa Rica en hebben we de manier van leven van de Tico’s mogen ervaren. Wat heb ik een hoop kunnen leren van de Tico’s! Als ik ze in een paar woorden zou mogen omschrijven dan zou dat zijn: natuurliefhebbers, relaxt, familiair, zorgzaam, sociaal, behulpzaam, mindfull, tevreden en enorm vriendelijk. Ik weet niet of dit ook meteen de juiste omschrijving is van Pura Vida, maar voor mij dekt het de lading!
Relaxt, tevreden en enorm vriendelijk
Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat ik een stukje van het geduld en de relaxtheid van de Tico’s mee terug kan nemen naar Nederland. Het is echt zo heerlijk om te zien hoe ontspannen ze omgaan met de dagelijkse dingen van het leven. Auto stuk, tsja, kan gebeuren; laten we deze toch gewoon maken bij één van de vele “mechanico’s” (garages)? Die zijn er genoeg Costa Rica omdat de auto’s gemiddeld vrij oud zijn en er veel gaten in de weg zitten. Vooral het vervangen van je accu, je olie verversen of het laten plakken van een band (voor 1.5 euro; “been there done that”) kan in het kleinste dorp. En zit je ergens op een onherbergzaam stuk in de jungle; no problem! Er komt vast zo wel iemand langs om te helpen…. (daar weten we inmiddels alles van, maar dat is iets voor een andere blogpost. Ik moet dat “avontuur” eerst zelf nog verwerken 
).
Tico’s maken zich ook echt niet druk als ze ergens voor moeten wachten. Voor de kassa of voor de pinautomaat. Gewoon rustig een rij vormen en wachten tot je aan de beurt bent. Niemand vloekt, niemand doet onrustig; gewoon wachten….
Ook in het verkeer zijn de Tico’s erg hoffelijk. Of er veel verkeersregels zijn weet ik niet, maar veel belangrijker is het om (oog)contact te maken met de auto’s om je heen; wie gaat er eerst? Bijna iedereen laat elkaar voor en als je wilt oversteken stoppen ze ook meteen. Om vervolgens ook te toeteren of zwaaien om elkaar te bedanken. Wel grappig dat ze, als ze links of rechts af moeten, vaak hun raam open doen om hun hand uit te steken. Voelt het toch nog een beetje alsof ik in Nederland op mijn fiets zit, haha!
Behulpzaam, familiair, zorgzaam en sociaal
Wat verbaas ik me steeds opnieuw weer over de behulpzaamheid van de Tico’s! Al een aantal keren hadden we pech onderweg of konden we de weg niet vinden. Niemand was te beroerd om even de tijd voor ons te nemen en ons te helpen. Meestal hoef je ook niet eens om hulp te vragen. Als Tico’s zien dat je wat verdwaasd rond aan het kijken bent of je motorkap open staat komt er vanzelf iemand naar je toe om te vragen of ze kunnen helpen; hoe lief!
Ook merk ik dat de Tico’s over het algemeen erg vriendelijk en sociaal zijn naar elkaar. Er zijn hier maar weinig zwervers (wat iets zegt over het sociale stelsel van een land); als er iemand vraagt om een zakcentje dan geeft de gemiddelde Tico ook wel wat. Bovendien speelt iedereen hier zijn rol in het leven. De één zit achter de kassa en de ander pakt de boodschappen in. En weer iemand anders verkoopt gefrituurde bananen aan Tico’s die in de file staan. Maar bijna iedereen heeft dus wel een baan. Veel is nog handwerk, waar wij het allemaal al geautomatiseerd hebben. Is misschien wel efficiënter, maar er is ook wat voor te zeggen dat iedereen zijn functie/rol heeft. En zich dus op een bepaalde manier nuttig kan maken.
Tico's zijn tevreden met hun dagelijkse leven in de natuur
Eerder schreef ik al een blogpost over de overweldigende natuur hier en hoe enorm verbonden ik me hiermee voel sinds dat we hier zijn. Alles is zo groen om ons heen! Maar het is niet alleen de natuur die Costa Rica zo bijzonder maakt. Ook de manier waarop de Tico’s met de natuur samen leven is bijzonder. Zo rijden ze gerust een berg op of af om bananen te halen of plukken wat mandarijnen uit de boom in de tuin. Laatst zag ik op Playa Esterillos nog twee bouwvakkers met een bulldozer twee verse kokosnoten (Pipa’s) uit de kokospalm halen. Eén man in de schep, omhoog ermee, twee keer hakken met de machete en hoppa; heerlijke verse Pipa’s! Haha! Is toch wat anders dan een ritje naar de supermarkt.
Daarnaast leven de Tico’s veel eenvoudiger dan wij. Velen hebben geen vaatwasser of zelfs warm water, slechts een simpele wasmachine, geen stofzuiger (veger en blik “rules”) en vaak ook geen droger. Hierdoor zie je overal in Costa Rica de was over hekjes poortjes, stoelen etc. hangen. Als het maar in de zon is en je oplet waneer het weer gaat regenen. Het mooie is dat ik niet het idee heb dat Tico’s ontevreden zijn of meer willen. Ze komen op mij over als zo’n tevreden volk! Ze doen iedere dag hun ding (naar hun werk of thuis de huishoudelijke dingen); op een rustig niet stressvol tempo en herhalen dat de dag erna weer. En in het weekend gaan ze naar het strand met de halve inboedel, een klein bbq-tje, veel kip, wat biertjes en familie en ze zijn gelukkig! Heerlijk toch?
Is complex beter?
Het doet me afvragen waarom wij het leven soms zo complex en gehaast maken en waarom we toch altijd meer willen en beter. Waarom is goed meestal niet goed genoeg? Hoe gek is het eigenlijk dat we veel van onze dagelijkse (huishoudelijke) taken zoals poetsen, (vaat)wassen, koken, voor de kinderen zorgen (ja, ik snap dat deze gevoelig ligt…) uitbesteden? Om vervolgens naar een drukke (en soms zelfs) stressvolle baan te gaan. Zodat we genoeg geld hebben om al die uitbesteedde taken te kunnen betalen en spullen te kopen. Is dat waar het leven om gaat? Om nog maar te zwijgen over de vakanties die we dan nodig hebben om “bij te komen” van al dat harde werken. Worden we daar eigenlijk wel gelukkig van of raken we hierdoor verder verwijderd van alles wat het “leven het leven maakt”? Waarom doen we de dingen die we moeten doen niet op een rustiger tempo? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat de gemiddelde Tico met zijn dagelijkse repeterende taken en minder spullen meer tevreden op mij overkomt dat de gemiddelde Nederlander met veel meer spullen en een drukke baan. En daarnaast meer verstand heeft van allerlei apparatuur (ze repareren veel zelf!) dan ik ooit in mijn leven zal hebben, haha. Just saying….
